Το ταξίδι με τους γλάρους στην Ίμβρο

Όπως ο Ομηρικός ήρωας Οδυσσέας αναζητούσε την Ιθάκη του, έτσι και ο κάθε Ίμβριος που ξεριζώθηκε από τον τόπο του και σκορπίστηκε στα πέρατα της οικουμένης, όπου και αν βρίσκεται, ότι και αν κάνει, το μυαλό και η ψυχή του είναι στη δική του Ιθάκη, την Ίμβρο.

Ο Ίμβριος της ξενιτειάς,αναζητά τρόπους και ευκαιρίες να νοιώσει την πατρίδα του, και όταν το καταφέρνει, επιστρέφει χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ακόμη και όταν για τους  δικούς του λόγους δεν τα καταφέρει να επισκεφθεί το νησί, προσπαθεί με εικόνες, λόγια και ήχους να νοιώσει τον παλμό της πατρίδας, την χαμένη ζεστασιά της Ίμβρου που με τόση λαχτάρα και μελαγχολία αναπολεί τις πάμπολλες εκείνες φορές που το μυαλό πετάει πάνω από την Βορειοανατολική πλευρά του Αιγαίου...

 

Το λιμάνι

Όταν έρχομαι στην Ίμβρο, η πρώτη μου επαφή με το νησί είναι το λιμάνι του Kabatepe. Είναι το μέρος από όπου ξεκινά το όνειρο της επιστροφής στο νησί, εκεί που καταλαβαίνεις ότι τελειώσαν τα ψέματα, φθάνω στην Ίμβρο μου, επιτέλους!

[[ Ταυτόχρονα το λιμάνι αυτό είναι και το σημείο που αφήνεις από τα μάτια σου  το νησί όταν έρθει η ώρα του αποχαιρετισμού, εκεί που καταλαβαίνεις ότι πάει τελείωσε, και είναι εκεί που δίνεις την υπόσχεση στον εαυτό σου της γρήγορης επιστροφής.... ]]

Η αναμονή

Μπαίνοντας μέσα στο καράβι, η αγωνία χτυπάει κόκκινο, σκέψεις πολλές γεμίζουν το μυαλό μου. Κοιτάζω τριγύρω και περιμένω να ξεκινήσει επιτέλους το βαπόρι... 

Πως θα βρω την Ίμβρο; Η μητέρα μου θα είναι καλά; την σκέφτομαι στην πόρτα του σπιτιού να με περιμένει όλο αγωνία... Έχουν έρθει φίλοι και γνωστοί στο νησί; και αν ναι, ποιους θα συναντήσω;  θα έχει πολύ κόσμο;  θα είναι καλύτερα από την προηγούμενη φορά;  Τι νέα θα μάθω; ευχάριστα; δυσάρεστα;  Τι σχέδια να κάνω;  που θέλω να πάω;  θα τα προλάβω όλα; 

Το ταξίδι

Αυτές και άλλες πολλές  σκέψεις ανάκατα στο μυαλό μου και ξαφνικά νοιώθω στα πόδια μου το γνώριμο τράνταγμα από τις μηχανές του πλοίου που ξεκινούν για το ταξίδι...

Και εκεί που όλες αυτές οι σκέψεις βαραίνουν συναισθηματικά επάνω μου, εμφανίζονται  οι υπέροχοι γλάροι της Ίμβρου. Οι γλάροι που θα με συντροφέψουν μέχρι το νησί...

Προσπαθώ να τους φωτογραφήσω, να μελετήσω τον τρόπο με τον οποίο παίζουν, ψάχνουν για τροφή, κινούνται με τόση άνεση πάνω από το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας και αυτό με κάνει να ξεχαστώ απολαμβάνοντας το ταξίδι μου.

Με την παρέα των όμορφων αυτών πτηνών αρχίζω να χαλαρώνω, να ξεχνιέμαι, το ταξίδι γίνεται ευκολότερο, με λιγότερο άγχος.

Θαυμάζω τον τρόπο που αυτά τα  πουλιά απολαμβάνουν την απόλυτη ελευθερία, πηγαίνουν όπου τους αρέσει, ζουν έντονα και με πάθος στην δική τους πατρίδα χωρίς ξενιτεμό, χωρίς να χρειάζεται να κοιτούν πίσω για μια τελευταία ματιά....

Και εκεί που βυθίζομαι σε παραλληλισμούς και σκέψεις βαριές να με πλακώνουν, ένας υπόκωφος θόρυβος και τράνταγμα από τις μηχανές που φρενάρουν....

Η Ίμβρος διαγράφεται ολοκάθαρα μπροστά στα μάτια μου, η Ίμβρος που ανοίγει την αγκαλιά της να με υποδεχθεί. 

Το καράβι μπαίνει στο λιμάνι του Αγίου Κηρυκου.

 

Η Άφιξη

  
 Βιαστικά κατεβαίνω στο αυτοκίνητο και κάθομαι στο τιμόνι ανυπόμονος. 


 Ξεκινά επιτέλους να ανοίγει η πόρτα. 

Προσπαθώ μέσα από το άνοιγμα της να διακρίνω τον γαλάζιο ουρανό της Ίμβρου. Μάταια.

Η πόρτα κατεβαίνει απίστευτα αργά, χιλιοστό με χιλιοστό, παίζοντας με την αγωνία μου, παίζοντας με την υπομονή μου, νομίζω περνούν ώρες μέχρι να κατέβει εντελώς...

Τα αυτοκίνητα βιαστικά αρχίζουν να αποβιβάζονται, μαζί τους και εγώ και ας έχω την εντύπωση ότι όλα μαζί συνωμοτούν να με καθυστερήσουν  να βρεθώ στο νησί.

 

                       

Τελικά τα καταφέρνω, βγαίνω από το καράβι, αποχαιρετώ τους γλάρους και το όνειρο ξεκινά...