Αναρτήσεις
Μαρτυρικό και πολύπαθο Σχοινούδι στην Ίμβρο
Μέχρι το 1964, το Σχοινούδι ήταν ένα ανθηρότατο χωριό της Ίμβρου, το μεγαλύτερο της Τουρκίας, με 2.500 περίπου αμιγή ελληνικό πληθυσμό, απλωμένο σε μεγάλη έκταση ανάμεσα στα βουνά Μαδαρό και Σκάφη.
Με μητροπολιτικό ναό του την Αγία Μαρίνα, που δεσπόζει περιτοιχισμένη σαν κάστρο μπροστά στο φόβο νέων συμφορών στην επίπεδη περιοχή Λειβάδια και με τα δύο του σχολεία.
Δείτε βιντεο απο ψηλά του χωριού
Η ονομασία Σχοινούδι προήλθε πιθανότατα από το γεγονός ότι η υγρή πεδιάδα στην οποία αναπτύχθηκε ο οικισμός όταν οι κάτοικοι άρχισαν να μετακινούνται από τα παράλια στην ενδοχώρα για να γλιτώσουν από τους πειρατές, ήταν γεμάτη σχοίνους (βούρλα).
Εικάζεται, ωστόσο, ότι πρώτα είχε κατοικηθεί η γειτονική περιοχή Παλιόκαστρο, όπου και σήμερα διακρίνονται απομεινάρια του βυζαντινού κάστρου.
Ο Χάλακας υπήρξε ο πρώτος οικισμός του και ακολούθησαν η Αγία Ελένη και το Πέρα Χωριό με τις συνοικίες του Γλυνιά, Βουνάρι, Μακραβάδος και Τουρκόταφους, όλες με τις ενοριακές τους εκκλησίες, τις σκεπαστές τους βρύσες-δημόσια πλυσταριά και τη ξεχωριστή τους η καθεμία ζωντάνια και κίνηση.
Το Σχοινούδι γνώρισε σημαντική οικονομική άνθηση, καθώς η γεωγραφική απομόνωσή του από τα υπόλοιπα χωριά της Ίμβρου ώθησε τους κατοίκους του να στραφούν προς τη θάλασσα και, με ορμητήριο το προστατευμένο φυσικό λιμάνι του Πύργου, να ανοιχτούν προς τα νησιά του Αιγαίου με πρώτη τη γειτονική Λήμνο, τις ακτές της Μικράς Ασίας, τη Θράκη, τη Μακεδονία, την Κωνσταντινούπολη, ακόμη και την Αίγυπτο, αναπτύσσοντας ποικίλες εμπορικές συναλλαγές και μία εύρωστη αστική τάξη. 
Λίγο πριν εκπνεύσει ο 19ος αιώνας, το Σχοινούδι διέθετε παρθεναγωγείο, αρρεναγωγείο που εξελίχθηκε σε επτατάξια Αστική Σχολή και μια αξιοσημείωτη κοινοτική οργάνωση που περιγράφεται στον «Κανονισμό Κοινότητος Σχοινουδίου», ο οποίος τέθηκε σε λειτουργία το 1904, εφαρμόστηκε επί Ελληνικής κυριαρχίας (1912-1923) και καταργήθηκε μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, όπως και η ίδια η Συνθήκη άλλωστε.
(πηγή http://www.imvrosisland.org)
